اثر میکروپارتیکل‌های کیتین و کیتوسان بر تولید اینترفرون-گاما و اینترلوکین-5 در سوسپانسیون سلولی غدد لنفی موش‌های balb/c آلوده به انگل لیشمانیا ماژور

چکیده سابقه و هدف: در مورد خواص تعدیل ایمنی کیتین و کیتوسان، گزارش‌های متعددی وجود دارد. به منظور امکان سنجی استفاده از میکروپارتیکل‌های کیتینی به عنوان ادجوانت در واکسیناسیون ضد لیشمانیا، تأثیر میکروپارتیکل‌های کیتین و کیتوسان بر تولید اینترفرون-گاما (IFN-γ) و اینترلوکین-5 (IL-5) در سوسپانسیون سلولی آلوده به انگل لیشمانیا، مورد مطالعه گرفت. مواد و روش‌ها: موش‌های Balb/c با 105×2 پروماستیگوت انگل لیشمانیا ماژور در فاز ایستایی، در قاعده‌ی دم و به روش داخل جلدی آلوده شدند و پس از دوهفته، سوسپانسیون سلولی آلوده به لیشمانیا، از غدد لنفی موش‌ها جدا شد. از میکروپارتیکل‌های کیتینی کوچک اندازه (کمتر از 40 میکرون) که با سونیکاسیون و عبور دادن از صافی تهیه و اندازه‌ی آنها با Master sizer بررسی شده بود، برای تحریک سلولی استفاده گردید و در نهایت، غلظت IFN-γ و IL-5 به روش الایزا و میزان نیتریک اکساید به روش گریس در سوپرناتانت کشت سلولی اندازه‌گیری شد. قابلیت تحریک تکثیر سلولی توسط میکروپارتیکل‌ها نیز به روش جذب تایمیدین بررسی گردید. یافته‌ها: میکروپارتیکل‌های کیتین و کیتوسان، تکثیر سلولی را موجب شدند، اما هیچ یک قادر به تحریک تولید نیتریک اکساید از سوسپانسیون سلولی آلوده به انگل لیشمانیا نبودند. افزایش نسبت میزان IFN-γ/IL-5 در تحریک با میکروپارتیکل‌های کیتین، مشاهده گردید. نتیجه‌گیری: میکروپارتیکل‌های کیتین قادر به تحریک تولید IFN-γ در سوسپانسیون سلولی آلوده به لیشمانیا بوده و توان تحریک تکثیر سلول‌هایی در سوسپانسیون غدد لنفی را دارند. به نظر می‌رسد بتوان از میکروپارتیکل‌های کیتینی به عنوان یک ایمونوادجوانت در واکسیناسیون ضد لیشمانیا بهره گرفت.